مقررات كتابخانه ­های عمومی­

-  برای استفاده از هرگونه خدمات کتابخانه، همراه داشتن كارت عضويت الزامي است. برای استفاده از سالن مطالعه، قبل از ورود به سالن باید کارت عضویت خود را به کتابدار تحویل داده و در پایان مجدد تحویل بگیرید.

- ساعات کاری کتابخانه در شش ماهه اول 8:00 تا 20:00  (پنج شنبه ­ها تا 13:30) و در شش ماهه دوم 08:00 تا 19:00 (پنج­شنبه­ ها تا 13:30) است. امانت و عودت کتاب، سالن مطالعه و سایر خدمات تا 15 دقیقه به پایان ساعت کاری انجام می‌پذیرد.

- فقط صاحب کارت می‌تواند از کارت عضویت خود استفاده کند و هرگونه جابه­جايي يا استفاده از كارت ديگران ممنوع است.

- اعضای کتابخانه می­توانند در هر نوبت 5 نسخه از منابع کتابخانه شامل کتاب، سی دی، یا مجله به مدت 14 روز امانت بگیرند. کتاب­های مرجع و آخرین شماره مجلات غیر قابل امانت است. 

- منابع امانتی فقط یکبار به صورت حضوری، تلفنی یا اینترنتی قابل تمدید است.

- در صورت ديركرد منابع اطلاعاتي به ازاء هرروز و هر منبع در سال 1398 مبلغ 500 ریال  به عنوان جريمه ديركرد اخذ مي‌گردد.

- رعايت كامل پوشش اسلامي، حفظ شئونات اسلامي، فرهنگي و اجتماعي در محيط كتابخانه الزامي است. حتي در سالن مطالعه خواهران كه استفاده­كنندگان منحصراً خواهران هستند.

- مطالعه در حین قدم زدن در سالن مطالعه و رفت و آمدهای مکرر ممنوع است.

-  استفاده از تلفن همراه در کتابخانه اكيدا ممنوع است.

- صندلي­هاي سالن­هاي مطالعه را به هيچ وجه  نبايد رزرو نمود.

- هرگونه تصويربرداري از كتابخانه و منابع آن بدون هماهنگي با مسئول کتابخانه ممنوع است.

-  رعايت نظم، نظافت و سکوت در محیط كتابخانه ضروري است.

- عدم رعايت مقررات كتابخانه، آسیب رساندن به کتاب‌ها و تجهیزات کتابخانه، خط‌کشی و علامت‌گذاری در منابع و اختلال در سیستم‌های رایانه‌ای، موجب تعلیق عضویت حداقل به مدت یک ماه و در صورت تکرار تخلف موجب ابطال كارت عضويت و گزارش برای پيگرد قانوني به مراجع ذيصلاح ارسال خواهد گرديد.

 مهد و پیش دبستانی قصر کوچولوها به مناسبت هفته کتاب از کتابخانه علامه جعفری دیدن کردند.

در این بازدید خردسالان مهد و پیش دبستانی قصر کوچولوها با بخش های مختلف کتابخانه علی الخصوص بخش کودک و کتاب های مرتبط با گروه سنی خود و همچنین نحوه عضویت در کتابخانه آشنا شدند. بخش پایانی این بازدید رنگ آمیزی نقاشی های کودکانه توسط بچه ها بود

.

 دربارۀ کتاب به‌زبانِ آدمیزاد اثر محمدرضا بهاری

به‌زبانِ آدمیزاد: یادداشت‌هایی در ستایش پاکیزه‌نویسی و نکوهش شلخته‌نگاری در متون اداری و رسانه‌ای

محمدرضا بهاری

ویراست دوم، تهران:

چاپ اول ۱۳۹۱، نشر نی.

محمدرضا بهاری (زادۀ ۱۳۲۷)، نویسندۀ کتاب به‌زبانِ آدمیزاد، از ویراستاران باسابقۀ مرکز نشر دانشگاهی است. با اینکه سال‌هاست دارد ویرایش و ترجمه می‌کند، کمتر اسمش را شنیده‌ایم. در مقام مؤلف و مترجم، کتاب‌های معدودی از او منتشر شده که دلیلش شاید این باشد که وسواس ویراستارانه‌اش غلبه دارد بر میلش به انتشار کتاب.

ویراست اول این کتاب (۱۳۸۲) در واقع «گزارشی بود از جلسات کارگاهی که دربارۀ درست‌نویسیِ نوشته‌های اداری برای کارشناسان معاونت پژوهشی وزارت علوم... برگزار شده بود» (ص ۹). این گزارش به‌همت «مرکز تحقیقات سیاست علمی کشور» منتشر شد. بعدها، بهاری ویراست تازه‌ای از این کتاب آماده کرد و اثرش با نام فرعی «یادداشت‌هایی در ستایش پاکیزه‌نویسی و نکوهش شلخته‌نگاری در متون اداری و رسانه‌ای» منتشر شد. موضوع صحبت ما هم همین ویراست دوم است. به این ویراست تنها «یکی‌دو مطلب کوتاه» (ص ۱۰) افزوده شده.

کتاب دو بخش کلی دارد: نظریات و عملیات. نویسنده در سرتاسر متن زبانی طنزآمیز و ساده و «خودمانی» انتخاب کرده و دربارۀ جنبه‌های گوناگون نوشته‌های اداری یا «اداره‌جاتی» و متون رسانه‌ای بحث کرده. به‌دلایلی که خودش در یادداشت اول کتاب به آن‌ها اشاره کرده، «این ویراست... با ادبیات فاضلانه و توصیه‌های عالمانه از قماش "اندر آداب... فلان و فلان" بسیار فاصله دارد» (همان). در واقع نویسنده کوشیده نوشته‌اش به‌زبانی باشد که «حتی آدم‌های خیلی تحصیل‌کرده هم وقتی دور هم می‌نشینند، و میکروفون و دوربین و خبرنگار و مصاحبه‌گری حضور ندارد، معمولاً به همین زبان با هم حرف می‌زنند: به‌‌زبانِ آدمیزاد» (همان). بهاری مدعی نیست کتابی علمی و تخصصی در آیین ویرایش و نگارش نوشته. در واقع، قصدش هم این نبوده. می‌خواسته با زبانی ساده (و نه ساده‌لوحانه) اولاً در بخش «نظریات» دربارۀ ریشه‌های زبان سخت و پیچیدۀ اداره‌جاتی ما (و تأثیرش بر نثر داستان‌نویسان، روزنامه‌نگاران و باقی اهل قلم) بحث کند و ثانیاً، در بخش «عملیات»، پیشنهادهای عملی بدهد برای رهایی از شرّ «قلمبه‌نویسی».

شانزدهم شهریور: زادروز هوشنگ مرادی کرمانی

 شهریور زعفرانی

خورشید دارد کم‌کم توانش را در اختیار باد و باران می‌گذارد و تابستان آخرین هنرنمایی‌هایش را می‌کند تا نوبت برسد به پاییز. اصلاً آخرهای شهریور شک می‌کنی که شهریور یک ماه از تابستان است یا یک ماه جاافتاده از پاییز. انگار خود شهریور هم مردد است؛ نام خانوادگی‌اش تابستانی است، اما همیشه به‌سمت پاییز غش می‌کند. شهریور یک قلم‌موی طلایی دستش دارد و می‌کشد به سر و روی درختان. زرد طلایی شُرّه می‌کند روی شهر. می‌ریزد روی دفترهای نو و کتاب‌های تازه جلدشده... روی جامدادی‌های آماده و روی روپوش‌هایی که بوی تازگی می‌دهند. این ماه، قلم‌موی طلاییِ شهریور شُرّه می‌کند روی عَلَم و کُتل دسته‌های عزاداری محرم... روی بوی اسفند و شربت زعفران و قیمه‌های نذری.